«Ματωμένα χώματα», στο Βεάκειο θέατρο Πειραιά

Τα “Ματωμένα χώματα” είναι η πιο συγκινητική παράσταση της φετινής χρονιάς που παίχτηκε στο Βεάκειο θέατρο Πειραιά. Βασίζεται σε ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα της Διδώς Σωτηρίου και εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1962.

Ο Μανώλης Αξιώτης ο πρωταγωνιστής που αφηγείται την ιστορία του, υπηρέτησε στα οθωμανικά Αμελέ Ταμπουρού (Τάγματα Εργασίας) του 1914–1918, αργότερα έγινε φαντάρος του Ελληνικού Στρατού, και στη συνέχεια έζησε την καταστροφή της Μικράς Ασίας. Μέσα από την αφήγηση του περιγράφεται η ζωή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, η αιχμαλωσία, ο διωγμός τους και η Μικρασιατική Καταστροφή.

Σύμφωνα με τη συγγραφέα ΔΕΝ υπάρχουν Έλληνες και Τούρκοι.

Το θεατρικό εξελίσσεται σε τέσσερα μέρη.

Στο πρώτο («Ειρηνική ζωή») Έλληνες και Τούρκοι αγρότες ζουν ειρηνικά στη Μικρά Ασία και έχουν κοινό γνώμονα τη σκληρή δουλειά και την επιβίωση τους. Πολλοί από αυτούς είναι αδελφικοί φίλοι, κι όλα αυτά μέχρι να κηρυχθεί ο πόλεμος.
Το δεύτερο («Αμελέ Ταμπούρια») εξιστορεί τα βάσανα που πέρασε ο Αξιώτης φτάνοντας ως την Άγκυρα μαζί με άλλους άοπλους Χριστιανούς στα πρόθυρα της λιμοκτονίας με τα διαβόητα Τάγματα Εργασίας.
Στο τρίτο μέρος («Ήρθαν οι Έλληνες») παρακολουθούμε τη θριαμβευτική απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. Εδώ αλλάζουν τα δεδομένα, οι φίλοι γίνονται εχθροί, ο ένας σκοτώνει τον άλλο και ο φόβος «αλλάζει κονάκι».
Η θεατρική παράσταση καταλήγει στη «Καταστροφή», έχοντας φέρει στο φως τις θηριωδίες που έγιναν κι από τις δυο πλευρές. Οι Μεγάλες Δυνάμεις επηρέασαν καταλυτικά τις εξελίξεις και την έκβαση του πολέμου θέτοντας εύλογα ερωτήματα για τους κινδύνους κάθε μεγαλοϊδεατισμού.

Υπάρχουν άνθρωποι που υπέφεραν το ίδιο, έχουν τις ίδιες αντιδράσεις όταν τους κυνηγούν και πρέπει να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.

Οι άνθρωποι γίνονται θύματα των ίδιων ψυχώσεων και ζούνε με το ιδανικό της απλής, ήρεμης και ειρηνικής ζωής. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, κάτω από συνθήκες που δημιουργεί ο πόλεμος, χάνουν τον ανθρωπισμό τους, μεταβάλλονται σε δολοφόνους και κτήνη χωρίς καν να το αντιληφθούν. Η εκδίκηση και η μεταβολή τους σε δολοφόνων των μέχρι πριν λίγο φίλων τους συγχέεται με κάτι φυσιολογικό όταν κυριαρχεί το ένστικτο της επιβίωσης.
Τελειώνοντας η παράσταση ο θεατής παρόλο που δικαιωματικά ταυτίζεται με τους Έλληνες δεν παύει να συμπονεί και τις δύο πλευρές αφού επρόκειτο για απλούς ανθρώπους που προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Ο μεγάλος υπεύθυνος για την τραγωδία του μικρασιατικού λαού, κατά τη συγγραφέα, είναι ο πόλεμος και τα συμφέροντα που τον υποκινούν.

Κείμενο και φωτογραφίες: Μαρία Κ. Αγραπίδου – Χειρουργός Οδοντίατρος * Πρόεδρος Επιτροπής Επιστημονικού Περιοδικού ΟΣΠ, μέλος ΔΣ 

Μείνετε συντονισμένοι στο EntertainmentNewsGR για περισσότερα!