Ο Βραζιλιάνος Roberto Athayde έγραψε την «Δεσποινίδα Μαργαρίτα» το 1970. Πού να φανταζόταν στα εικοσιένα του χρόνια την επιτυχία που θα είχε στο μέλλον…
Στην Ελλάδα παίχτηκε πρώτη φορά σε μετάφραση του Κώστα Ταχτσή το 1975 με την Έλλη Λαμπέτη.
Υπόθεση
Η «Δεσποινίς Μαργαρίτα» είναι μία δασκάλα του Δημοτικού. Μία γυναίκα καταπιεσμένη και ταυτόχρονα μια εξουσιαστική δασκάλα. Η Δεσποινίς Μαργαρίτα, καταχράζεται την δύναμη της εξουσίας της. Ακροβατεί ανάμεσα στην λογική και το παράλογο.
Η δασκάλα
Η Κατερίνα Μαραγκού καλείται να ερμηνεύσει έναν απαιτητικό ρόλο. Οι ψυχικές μεταπτώσεις της δασκάλας και οι κρίσεις της γίνονται χωρίς ιδιαίτερη υπερβολή . Είναι ξεκάθαρα ένας διπολικός χαρακτήρας με άσχημα παιδικά βιώματα. Η ” Δεσποινίς Μαργαρίτα” παρουσιάζει την ύλη και προσπαθεί να διδάξει τους μαθητές της. Δυστυχώς όμως το μάθημα δεν τελειώνει ποτέ…Οι μαθητές υποτίθεται ότι βρίσκονται μέσα στην τάξη, αλλά είναι απόντες. Κι αυτό υποδηλώνει η υποτίμηση τους από εκείνη. Υποτιμάει και βρίζει τους μαθητές της και μετά θυμάται τα δικά της παιδικά χρόνια. Καταπιεσμένη από τους γονείς, αδικημένη από δάσκαλους, που όμως έχει αδυναμίες….«και η Δεσποινίς Μαργαρίτα ήταν άνθρωπος». Μία γυναίκα σκληρή, ανέραστη με κάποιες αναφορές σε τρυφερότητα με την κολλητή της φίλη. Το ψυχικό της τραύμα ξεκινάει από παιδί και ως ενήλικας γίνεται αυταρχική. Οι εμμονές της φαίνονται καθαρά με την επανάληψη της φράσης: “Υπάρχει κανείς εδώ, που λέγεται Μεσσίας; Ιησούς Χριστός; Και Άγιο Πνεύμα; Δεν υπάρχει κανείς μέσα σ’ αυτή την τάξη που να τον λένε Άγιο Πνεύμα; Ωραία!”
Μουσική, σκηνικά και φώτα
Η μουσική είναι του Σταμάτη Κραουνάκη.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μαργαρίτης έχει επιμεληθεί και τα φώτα. Κι
Το σκηνικό είναι λιτό και μας μεταφέρει σε σχολική τάξη. Υπάρχει μόνο ένα γραφείο με μια καρέκλα κι έναν φορητό υπολογιστή. Οι τοίχοι έχουν μετατραπεί σε μαυροπίνακα με εξισώσεις, λέξεις, μαθήματα. απλός φωτισμός έδωσε έμφαση και έκανε την Μαραγκού να φαντάζει ‘τεράστια” πάνω στην άδεια σκηνή.
Σκηνοθεσία
Ο σκηνοθέτης φρόντισε ν’ αναδείξει όλες τις πλευρές της “Δεσποινίδας Μαργαρίτας” χωρίς υπερβολές. Κατάφερε να δείξει την σκληρή , στείρα δασκάλα και το καταπιεσμένο κοριτσάκι που την έκανε έτσι. Μέσα από τον μονόλογο αναδείχτηκαν οικογενειακά, κοινωνικά, πολιτικά προβλήματα χωρίς να γίνει αναφορά σ’ αυτά.
Συμπεράσματα
Σήμερα, 48 χρόνια μετά ο Roberto Athayde είναι ακόμη επίκαιρος. Έγραψε για μια γυναίκα σύγχρονη, δυναμική με προβλήματα του νεοφιλελευθερισμού, της αστικής δημοκρατίας και της παγκοσμιοποίησης. Βγαίνοντας από το θέατρο ΑΛΜΑ έχουμε ανάμεικτα συναισθήματα. Οργής, αποστροφής, συμπόνιας, λύπησης… Το σημαντικό όμως είναι ότι όλοι προβληματιστήκαμε αν είναι αλήθεια ότι….”Οι μεγάλοι αγαπούν τα παιδάκια που υπακούν!”
Κείμενο: Μαρία Κ. Αγραπίδου, Α’ Αναπληρώτρια Υγείας στις Γυναίκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Χειρουργός Οδοντίατρος – Πρόεδρος Επιτροπής Επιστημονικού Περιοδικού ΟΣΠ, μέλος ΔΣ
Μείνετε συντονισμένοι στο EntertainmentNewsGR για περισσότερα!